Γράφει η Μαρία Πάλλα.
Επέλεξα το ψυχόδραμα ως ψυχοθεραπευτική μέθοδο γιατί δίνει τη δυνατότητα να δουλεύεις στο παρόν, στο ‘εδώ και τώρα’ όλα τα θέματα, ακόμη και αυτά που ανάγονται στη βρεφική ηλικία, στην περίοδο όπου το βρέφος είναι συγχωνευμένο με τη μητέρα. Πάνω στη σκηνή, με την εκδραμάτιση, αξιοποιώντας τις τεχνικές του ψυχοδράματος μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στη μνήμη του σώματος που κρατά τα ίχνη της εμπειρίας και των συναισθημάτων και να φέρουμε στο φως της συνείδησης όχι μόνο τα τραυματικά βιώματα της παιδικής ηλικίας , αλλά και τα αρχαϊκά άγχη του βρέφους.
Επίσης, θεωρώ πολύ σημαντικό ότι το ψυχόδραμα είναι άμεσο και βιωματικό και δουλεύει με τη δράση και το συναίσθημα αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο ολιστικά ως ψυχοσωματικό ον και αποφεύγει έτσι την παγίδα του να ‘ερμηνεύει’ και να περιορίζεται στη ‘λογική’ διαχείριση των προβλημάτων. Η λογική επεξεργασία είναι πάντοτε περιορισμένης εμβέλειας και σίγουρα δεν μπορεί να μας οδηγήσει μόνη της στο νέο και το πρωτοφανές που χρειαζόμαστε. Αντιθέτως, πολλές φορές αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην εξεύρεση ικανοποιητικών λύσεων. Η ψυχοδραματική σκηνή, αυτός ο προνομιακός χώρος, γίνεται ουσιαστικά η μήτρα όπου μπορεί να συντελεστεί η μεταμόρφωση και η εκ νέου γέννηση του εαυτού μας. Η νέα πράξη είναι αυτή που δημιουργεί την αλλαγή.
Επίσης, μου αρέσει το ψυχόδραμα γιατί είναι πολύ ‘ζωντανό’ και μας επιτρέπει να ξαναγινόμαστε παιδιά, να παίζουμε σα παιδιά και να ερχόμαστε σε επαφή με τη δημιουργικότητα και τον αυθορμητισμό μας. Το παιχνίδι είναι μια ύψιστη λειτουργία του ανθρώπου, ζωτικής σημασίας για την ψυχική υγεία και απαραίτητη για την εξέλιξη του. Δεν είναι τυχαίο που ο Μορένο εμπνεύστηκε το ψυχόδραμα παρακολουθώντας παιδιά να παίζουν, στους κήπους της Βιέννης. Έχει ειπωθεί ότι: ‘ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι τόσο ανθρώπινος, παρά μόνο όταν παίζει’. Η ίδια η επαφή με τη δημιουργικότητα και τον αυθορμητισμό είναι από μόνη της θεραπευτική και απελευθερωτική.
Ακόμη, θεωρώ πολύ ιδιαίτερη και πλεονεκτική τη ‘μαγική’ διάσταση του ψυχοδράματος, όπως εκφράζεται με τη χρήση της πλεονάζουσας πραγματικότητας και την επικύρωση και αξιοποίηση της φαντασίας ως δύναμης δημιουργικής και ικανής να δίνει λύσεις. Όπως στους μύθους και στα παραμύθια (που γνωρίζουμε βέβαια πλέον τη θεμελιώδη τους σημασία όχι μόνο ως απεικονίσεις της ενδοψυχικής πραγματικότητας, αλλά και ως ‘όχημα’ ψυχικής εξέλιξης και θεραπείας, από τις απαρχές ακόμη του ανθρώπινου είδους) έτσι και στο ψυχόδραμα όλα τα πράγματα έχουν ‘ψυχή’, μιλούν και σχετίζονται με τον πρωταγωνιστή και ενίοτε μεταφέρουν μηνύματα καθοριστικής σημασίας. Η γραμμική χρονική διάσταση που χωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μεταμορφώνεται στο ‘εδώ και τώρα’ που δίνει πρωτόγνωρες και πολλαπλάσιες δυνατότητες στον Άνθρωπο-Δημιουργό, στον I – God του Μορένο. Επιδρώντας στο παρόν μεταμορφώνουμε θεραπευτικά το παρελθόν και δημιουργούμε το μέλλον.