Γράφει η Μαρία Πάλλα.
Το Ψυχόδραμα είναι μια μέθοδος ομαδικής ψυχοθεραπείας, προσωπικής ανάπτυξης και καλλιέργειας της αυτογνωσίας. Ιδρύθηκε από τον ψυχίατρο και πατέρα της ομαδικής ψυχοθεραπείας J. L. Moreno, στη Βιένη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Χρησιμοποιεί τεχνικές του θεάτρου για να αναπαραστήσει, να «εκδραματίσει» προσωπικά βιώματα και συναισθήματα, την εσωτερική και εξωτερική πραγματικότητα των ανθρώπων, βοηθώντας τους να καταλάβουν καλύτερα τον εαυτό τους, τις σχέσεις τους με τους άλλους και ευρύτερα τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής.
Το ψυχόδραμα είναι μια βιωματική μέθοδος που εμπλέκει το σώμα και τη σωματική έκφραση. Αναζητά τη «μνήμη του σώματος» και το υποκειμενικό βίωμα για να επουλώσει τραύματα του παρελθόντος και του παρόντος. Επίσης, φωτίζει τους διάφορους ρόλους που υιοθετούμε στην καθημερινότητά μας και μας εκπαιδεύει σε νέους ρόλους πιο λειτουργικούς, βοηθώντας μας να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, να συμφιλιώσουμε τις αντιτιθέμενες πλευρές της προσωπικότητάς μας, να δημιουργήσουμε πιο ουσιαστικές και αληθινές σχέσεις με τους άλλους και να ζούμε πιο ελεύθερα, πιο ικανοποιητικά.
Στην ψυχοδραματική συνεδρία μπορούμε να δοκιμάσουμε διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων μας, χωρίς να τιμωρούμαστε για τα λάθη μας. Όλες οι σκηνές διεξάγονται στο «εδώ και τώρα», ανεξάρτητα αν αφορούν καταστάσεις του παρελθόντος ή του μέλλοντος. Η ομάδα εκδραματίζει την προσωπική αλήθεια του πρωταγωνιστή δημιουργώντας κλίμα αποδοχής και αλληλοσεβασμού. Με τον τρόπο αυτό όλα τα μέλη της ομάδας ανακαλύπτουν στοιχεία για τον εαυτό τους και συμμετέχουν ενεργά στη θεραπευτική διαδικασία. Το κάθε μέλος γίνεται θεραπευτικός παράγοντας για τον άλλον.
Το Ψυχόδραμα εκφράζει μια φιλοσοφία ζωής που βασίζεται στη δημιουργικότητα και τον αυθορμητισμό. Ο Μορένο ορίζει τον αυθορμητισμό ως μια νέα απάντηση σε μια παλιά κατάσταση ή μια επαρκή απάντηση σε μια νέα κατάσταση. Ο αυθορμητισμός είναι ο καταλύτης της δημιουργικότητας – χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει. . Στη ψυχοδραματική συνεδρία, τα μέλη της ομάδας εκπαιδεύονται στον αυθορμητισμό. Αυτό δεν είναι παράδοξο, γιατί ο αυθορμητισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τον παρορμητισμό. Ο αυθορμητισμός εμπεριέχει επίγνωση και συνειδητή βούληση. Όταν είναι αυθόρμητος, ο άνθρωπος είναι εναρμονισμένος με τη ζωή και τον εαυτό του, βρίσκεται σε επαφή με τη δημιουργικότητά του και είναι ικανός να δράσει με τον καταλληλότερο τρόπο σε κάθε περίσταση.